Mensen breken niet omdat ze zwak zijn. Wel omdat ze veel te lang sterk waren. – Buddha-
Ik kom ze steeds vaker tegen. De ene keer heb ik het direct door en de andere keer moet ik echt even goed kijken, want je kunt ze niet zomaar in een hokje duwen. SSD-vrouwen… ‘Stoer-sterk-en-dapper-vrouwen’. Je kent ze wel: leuke vrouwen die energie voor tien lijken te hebben en die altijd maar door en door gaan. Ze lijken alles onder controle te hebben: privé, werk, familie, vriendinnen… En toch, als je echt goed kijkt, dan zie dat ze de ballen die ze hoog hebben te houden, bijna niet meer aan kunnen. Het veel is, heel veel, misschien wel te veel.
En ik weet het, soms is het megaveel in dit leven. Oudergesprekken op school, sportavond, mee met een ouder naar het ziekenhuis, leuke dingen doen met vriendinnen. De mensen om je heen hebben verwachtingen, en daar wil je allemaal aan voldoen. Je wil een goede partner zijn, een foutloze dochter, een leuke moeder, een perfecte vriendin, de altijd inzetbare collega, toch? En de vraag die ik mezelf dan stel, is: ‘moet dat allemaal op 135 %, of kan het ook een tikkie minder?’ Hoe zoek je de balans en wanneer is het voor jou oké.
Afgelopen zomer coachte ik Sandra. Sandra is ook een SSD-vrouw, en wérken dat ze kan! Zij regelt het allemaal wel. Niets leek haar te veel. Zij leek alles aan te kunnen, tot afgelopen voorjaar… Door een situatie op haar werk, brak zij en alle ballen die zij hoog had te houden, vielen. Snel had ze de eerste ballen weer en lucht en toch. In het tweede coachingsgesprek vroeg ik haar hoe het zou zijn om hulp te vragen. Ze keek me aan met grote ogen. Ik hoorde haar bijna denken: hoe kon ik dát nu vragen? Daarna vertelde ze dat ‘hulp vragen niet zo haar ding was’.
Allerlei overtuiging kwamen op tafel: ik ben geen klaagvrouw, ik ben nu eenmaal zo druk, wie moet het dán doen, het hoort zo… En nog veel meer. En toen vroeg ik haar: ‘Maken al deze taken je blij, maken al deze rollen je vrolijk? Geven ze je energie?’ Toen veranderde haar gezicht. ‘Stel dat je doorgaat zoals je altijd heb gedaan, hoe voel jij je dan over een maand?’ Ze keek me aan en zuchtte. Ik herhaalde mij vraag. Sandra gaf aan dat alleen het idee haar al moe maakte. Daarna vroeg ik haar: ‘Stel dat je doorgaat zoals je altijd hebt gedaan, hoe voel jij je dan over drie maanden?’ Verschrikt keek ze me aan. En direct stelde ik de vraag: ‘Stel dat je doorgaat zoals je altijd hebt gedaan, hoe voel jij je dan over een half jaar…?’ En toen kwamen de emoties.
Aan de hand van een (familie)-opstelling hebben we samen gekeken naar wat maakte dat Sandra deed, wat zij deed. Dit gaf Sandra een prachtig inzicht. Later hebben we samen gekeken naar haar taken, haar rollen en alles wat zij denkt te moeten. Dit eerste overzicht hebben we samen gemaakt, daarna heeft Sandra zelf een aantal knopen doorgehakt over wat zij anders wilde gaan doen. En nu, zo aan het eind van het jaar, gaat het stukken beter met Sandra. Deze week mailde ze dat ze zowaar zin heeft in de feestdagen, en dat ze zelfs hulp had gevraagd 😉 En dat samen doen ook nog leuker is dan alleen.
Wat is het nou toch dat er zoveel vrouwen zijn die denken dat ze van alles moeten? Ik kan soms zelf ook een SSD-vrouw zijn, en ook ik heb wel eens een moment dat ik zelfs schrik van alle ballen die ik in de lucht houd. En gelukkig heb ook ik geleerd prioriteiten te stellen en hulp te vragen.
Herkenbaar, toch?
Van wie heb jij dat geleerd, dat harde werken?
Waarom doe jij het?
Van wie moeten we dat nou? Wat bewijzen we? En aan wie?
En als je het anders wilt: wil je eens een paar ballen weggeven?
Wil jij een bal even neerleggen?
Voor een opstelling, of om samen te kijken naar waarom je doet wat je doet: je weet me te vinden…
Comments are closed.